کد مطلب:173178 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:133
حق شناسی
حق شناسی، پیروی از مكتب اهل بیت علیهم السلام است.
قنبر، به همراه امام علی علیه السلام وارد مسجد كوفه شد. در این هنگام مردی مشغول نماز بود و بسیار نیكو نماز می خواند.
او به حضرت علی علیه السلام عرض كرد: من مردی را ندیدم كه از او زیباتر نماز بخواند!
حضرت علی علیه السلام فرمود: قنبر! عبادت با ولایت ما ارزش دارد، اگر كسی هزار سال عبادت داشته باشد، اما از نعمت ولایت ما بی بهره باشد، عبادت او ارزشی نیست... [1] .
افرادی به دیدار حضرت علی علیه السلام آمدند.
آن حضرت، به قنبر فرمود: ببین اینان كیانند؟
قنبر گفت: اینان شیعیان شما هستند.
حضرت علیه السلام فرمود: چرا سیمای شیعه را در آنان نمی بینم؟!
قنبر پرسید: سیمای شیعه كدام است؟
حضرت علیه السلام فرمود: شكمی خالی از گرسنگی (اهل روزه مستحبی بودن) لب های خشك، چشمانی گریان (از خوف خدا). [2] .
در كتاب زیارت در پرتو ولایت، در شرح این فراز از زیارت آمده است:
آری! سر عظمت معصومین در رسیدن به قله ی رفیع بندگی حق تعالی است و بندگی و عبودیت مطلق حق تعالی، از بالاترین مراحل كمال انسانیت است. [3] .
با این اطاعت و عبودیت است كه نفس انسان مؤمن به خدا نزدیك و رضایت او را جلب می نماید و در پیشگاه خدایش به نیایش پرداخته و ارتباط محكم را با خدایش ایجاد و به دست می آورد و كمالات انسانی را از او كسب می نماید.
خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر از او مقام الوهیت است.
خداوند سبحان، درباره ی حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم تعبیر خاصی دارد. در حالی كه بعضی از انسان ها تحت تدبیر اسمای جزئیه حق هستند؛ مثلا عبدالباسط، عبدالكریم یا... هستند، پیامبر اسلام، مقامی برتر از مقام مربوبیت ایشان نیست و نهایی ترین مرحله و مرتبه را داراست.
آن حضرت از این باب كه منتسب به عالی ترین اسم از اسمای حسنای خداوند متعال است و كامل ترین عبودیت از آن اوست، خداوند متعال با جامع ترین كلمه به او اشاره می كند: (و أن الی ربك المنتهی)؛ [4] و كار خلق عالم به سوی خدا منتهی می شود.
قنبر، به همراه امام علی علیه السلام وارد مسجد كوفه شد. در این هنگام مردی مشغول نماز بود و بسیار نیكو نماز می خواند.
او به حضرت علی علیه السلام عرض كرد: من مردی را ندیدم كه از او زیباتر نماز بخواند!
حضرت علی علیه السلام فرمود: قنبر! عبادت با ولایت ما ارزش دارد، اگر كسی هزار سال عبادت داشته باشد، اما از نعمت ولایت ما بی بهره باشد، عبادت او ارزشی نیست... [1] .
افرادی به دیدار حضرت علی علیه السلام آمدند.
آن حضرت، به قنبر فرمود: ببین اینان كیانند؟
قنبر گفت: اینان شیعیان شما هستند.
حضرت علیه السلام فرمود: چرا سیمای شیعه را در آنان نمی بینم؟!
قنبر پرسید: سیمای شیعه كدام است؟
حضرت علیه السلام فرمود: شكمی خالی از گرسنگی (اهل روزه مستحبی بودن) لب های خشك، چشمانی گریان (از خوف خدا). [2] .
در كتاب زیارت در پرتو ولایت، در شرح این فراز از زیارت آمده است:
آری! سر عظمت معصومین در رسیدن به قله ی رفیع بندگی حق تعالی است و بندگی و عبودیت مطلق حق تعالی، از بالاترین مراحل كمال انسانیت است. [3] .
با این اطاعت و عبودیت است كه نفس انسان مؤمن به خدا نزدیك و رضایت او را جلب می نماید و در پیشگاه خدایش به نیایش پرداخته و ارتباط محكم را با خدایش ایجاد و به دست می آورد و كمالات انسانی را از او كسب می نماید.
خداوند از رسولش به عنوان «عبده» یاد می كند، چرا كه این كلمه از «عبدالله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاكی از هویت مطلقه است كه بالاتر از او مقام الوهیت است.
خداوند سبحان، درباره ی حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم تعبیر خاصی دارد. در حالی كه بعضی از انسان ها تحت تدبیر اسمای جزئیه حق هستند؛ مثلا عبدالباسط، عبدالكریم یا... هستند، پیامبر اسلام، مقامی برتر از مقام مربوبیت ایشان نیست و نهایی ترین مرحله و مرتبه را داراست.
آن حضرت از این باب كه منتسب به عالی ترین اسم از اسمای حسنای خداوند متعال است و كامل ترین عبودیت از آن اوست، خداوند متعال با جامع ترین كلمه به او اشاره می كند: (و أن الی ربك المنتهی)؛ [4] و كار خلق عالم به سوی خدا منتهی می شود.
[1] بحارالانوار، ج 27، ص 196، ح 57.
[2] امالي سيد مرتضي، ج 1، ص 18.
[3] زيارت در پرتو ولايت، بانو مجتهده زهره صفاتي، ص 140.
[4] نجم «53» آيه ي 42.